Artık çocuklarım büyüdü, kızım 5, oğlum da neredeyse 7 yaşına geldi. Artık tam olarak dediğimi anlayan, ne hissettiğimi yüzümden okuyan çocuklarım var.
Ancak hala zaman zaman ses yükselmeleri ve birbirimize kızmalar oluyor hayatımızda. Geçtiğimiz günlerin birinde, oğlum bana kitap okuyordu. Her gün bir kitap ödev olarak okuldan eve gönderiliyor ve o da bana bunları okuyor. Fakat o gün kitap okumaya çok istekli değildi. Yine de geldi yanıma ve okumaya başladı ama isteksiz olduğu için düzgün okuyamadı. Ben de okumayı istediğin zaman gel çünkü şimdi okuyamıyorsun diye çıkıştım. Ardından yemeği hazırladım ve masaya oturduk. Tam yemeğin ortasında bana "anne kızdığın zaman kendimi yalnız hissediyorum" dedi. Aslında bizim için çok fazla önemli olmayan ya da önemli olmadığını düşündüğümüz bir söz veya azar, karşı tarafta onarılması güç yaralara yol açıyor. Biraz daha dikkatli olsam iyi olacak galiba.
