Yaş sendromları

Şu çocukların yaş sendromları hiç bitmiyor galiba. 2 yaş sendromu, 4 yaş sendromu, yok ergenliği, yok o yok bu. Ben çocukken sendromlu değil miydik acaba yoksa hatırlamıyor muyuz? Annem bana azıcık kızsa utanır hemen ağlardım, bir daha da yapmazdım. Babam ise hiç sesini yükseltmezdi bir bakışı veya kısa bir cümleyle beni mum gibi yapardı. Şimdilerde oğlum Ege - artık ne dersiniz 4 yaş mı, 5 yaş mı bilemem- bir sendromlarda. Ne konuşmamızdan anlıyor ne de bağırmamızdan. Yapma dersem, gözümün içine baka baka yapıyor. Geçen sene melek olan çocuk bu sene içine şeytan kaçmış gibi dolaşıyor. Yüzü hep asık ve kızgın, sürekli öğrendiği bir kaç kaba kelime dilinde. Canı isterse kardeşi Ada bir tane, istemezse Ada'dan kötüsü yok. Ne yapacağım, nasıl başa çıkacağım bilemiyorum. Bazı meşhur anne bloglarında okuyorum, açıkçası ben o annelerin gerçekten var olmadığına inanmaya başladım. Yok çocukla çok sakin konuşunca, çocuğu hemen susuyormuş, yok "yemek yemezsen çikolata vermem" gibi rüşvetlere asla başvurmuyormuş - yaparsa da kendini suçlu hissediyormuş-. Kusura bakmasınlar ama ya onların çocukları mükemmel, benimkiler sorunlu ya o anneler gerçekte yoklar ya da sadece olması gerekeni yazıyorlar ama aslında öyle davranmıyorlar. Bilemiyorum ama bu durumlar gerçekten başedilmesi zor durumlar ve "hemen konuştum sorunu çözdüm" diyen becerikli anneler benim canımı sıkıyor. Ben mi anneliği beceremiyorum, bu nasıl bir şey anlamadım. Anlayan varsa bu yana gelsin lütfen. Bu çaresizliği tek ben mi hissediyorum?!!